De iPad en het meisje

Afgelopen maand beleefde ik tweemaal een klein avontuur. In beide gevallen was het een puur staaltje menselijkheid dat me deed glimlachen.

De conducteur
Op het nippertje had ik de trein gehaald, maar rustig zat ik er niet in: mijn iPad was leeg en ik had een belangrijke afspraak waar ik het apparaat écht voor nodig had. Oeps, niet goed over nagedacht. ‘Maak je geen zorgen’, had mijn liefste gezegd. ‘Ga gewoon in de eerste klas staan, daar zijn wel stopcontacten.’ Braaf meisje als ik ben durfde ik dat natuurlijk niet, en dus besloot ik het op mijn eigen manier te doen: met uitgangspunt het cliché-credo “eerlijkheid duurt het langst”.

Dus toen ik de conducteur zag zitten, sprak ik hem aan. ‘Loop maar mee,’zei hij meteen, ‘volgens mij zit er wel ergens in deze trein een stopcontact hoor.’ Dat viel tegen, en dus belandde ik in de ongebruikte stuurcabine van de machinist aan de achterkant van de trein. ‘Ga hier maar even zitten,’ zei de vriendelijke conducteur en hij wees me het stopcontact. Dankbaar plugde ik de iPad erin.

Zo zetten we samen onze reis voort, ik en de alleraardigste conducteur, met uitzicht op de rails die we achter ons lieten. We kregen een gezellig gesprek en met de minuut steeg mijn sympathie voor de man. Overstappen was geen probleem, hij bleek zijn dienst te vervolgen in dezelfde trein als ik en toen we van trein wisselden, kreeg ik zelfs thee van hem. Dankbaarder dan ooit kwam ik op mijn eindbestemming aan. Mét volgeladen tablet en bovendien een bijzondere ervaring rijker. Het is vast niet hoe de NS het in haar regeltjes heeft vastgelegd, maar hé, mijn dag was weer goed, en daarbij is mijn sympathie voor de Nederlandse Spoorwegen en haar medewerkers vertiendubbeld. Hopelijk die van jou nu ook.

Het meisje
Een paar weken geleden, het was een druilerige middag in oktober, fietste ik door de stad. Op straat lag eenn DKNY-portemonnee. Ik twijfelde: laten liggen of meenemen? Misschien was het meisje zelf al aan het zoeken. Ik koos toch voor het laatste en begon gelijk te zoeken via mijn smartphone. Tegen mijn verwachting in kende niemand in mijn vriendenkring de eigenaresse, maar na wat meer moeite en diverse telefoontjes werd ik halverwege de avond gebeld door een dolgelukkig meisje. ‘Jij hebt mijn portemonnee gevonden?’ Haar stralende gezicht, toen ik haar een uurtje later haar bundeltje overhandigde,  zal ik niet gauw vergeten. Ik kreeg een spontane knuffel en ze kon niet stoppen me te bedanken. Twee dagen later stond ze opnieuw op de stoep, met een zelfgebakken appeltaart in de vorm van een hartje.

Nu hoop ik niet dat het nodig is om een portemonnee kwijt te raken, of met een lege iPad op reis te gaan, om deze ervaringen op te doen. Menselijkheid is overal te vinden. En vaker dan je denkt kun je zelf, op kleine of grotere schaal, een beetje helpen. Laat die man met alleen een magnetronmaaltijd voorgaan in de rij bij de kassa, schuif je fiets wat op zodat die van een ander ook nog in het rek past. Groet de onbekende wanneer jullie wegen elkaar kruisen in het bos. Geef elkaar een beetje ruimte, zelfs als dat zo nu en dan ten koste van jezelf gaat. Kijk waar je de regels kunt ombuigen zodat de wereld voor iedereen wat makkelijker wordt. Het is echt niet zo moeilijk, en in geval van twijfel: wat zou je over een jaar willen dat je nu had gedaan? Wat voor mens wil jij zijn?