Column voor online magazine Nadelunch.com, 21 febuari 2014.
Het verbaast me dat er op Nadelunch.com nog niet is geschreven over Tinder. Met 1,2 miljoen gebruikers in Nederland kun je gerust stellen dat de dating-app een wijdverbreid fenomeen is. Rust er een taboe op? Ik was nieuwsgierig en ging op verkenning.
Even voor de duidelijkheid: mijn geliefde en ik hebben het erg fijn samen, en ik ben allerminst van plan om daar wat aan te veranderen. Toch was ik nieuwsgierig toen ik hoorde over Tinder. Voor wie het niet kent: je installeert Tinder op je smartphone, en aan de hand van je locatie en Facebookprofiel zoekt de app mensen in jouw buurt. Zo krijg je een naam, leeftijd en foto te zien, die je vervolgens kunt goedkeuren (hartje) of afkeuren (kruisje). Hebben jij en de onbekende persoon beide op het hartje geklikt, dan ben je een ‘match’ en kun je beginnen met chatten.
Proef op de som
Tot zover de theorie. Hoe werkt dat in de praktijk? Aan de eettafel kwam het onderwerp ter sprake, en half-voor-de-grap besloot ik de app te installeren. Omdat ik geen zin had in hijgerige mannen (en vriendlief nog minder), vinkte ik alleen ‘meisjes’ aan. Een babbeltje maken kan immers geen kwaad.
Na een paar weken vertoeven in de digitale datingwereld trek ik een aantal interessante conclusies. Ten eerste: de foto’s. Er is een opmerkelijk aantal meisjes met een profielfoto van A) zichzelf in de spiegel met iPhone in de hand, B) een duckface of C) zichzelf, een hond c.q. kat vertroetelend, waarbij het beest meestal op zo’n wijze voor de camera werd gesleept dat ik betwijfelde wie daar nu werkelijk gelukkig van werd. Dat brengt me op de tweede conclusie: ik klikte verbazingwekkend vaak het rode kruisje aan. Ook betrapte ik mezelf erop dat ik steeds sneller ging klikken. Nee, ja, nee, nee, nee, ja. In alle eerlijkheid: je brein wordt bijzonder oppervlakkig van zo’n dating-app. Het woord ‘vleeskeuring’ schoot even door mijn hoofd.
Beeldvorming
Doen we in de kroeg niet precies hetzelfde? Wellicht, maar er is een belangrijk verschil. Als je in een café om je heen kijkt, zijn er onbewust allerlei aannames voordat je op iemand afstapt. Zonder dat je het door hebt, ‘weet’ je al een hoop over de mensen om je heen. Zij komen blijkbaar op dezelfde plek als jij, omringen zich met vergelijkbare mensen, kleden zich op een bepaalde manier, je kunt zien hoe ze zich gedragen, wat ze uitstralen en als je goed oplet zie je wat voor drankje ze bestellen of hoe vaak ze op hun smartphone kijken. Al die dingen dragen bij aan het beeld dat je van iemand krijgt. Op Tinder ontbreekt dat: je hebt alleen een foto en een naam.
In de selectie vieren vooroordelen hoogtij. Wanneer het te lang duurde om een foto te laden, kon ik zelfs al afknappen op een naam. Dat komt ook omdat Tinder erg massaal is. Op een gegeven moment had ik een waslijst aan onbekende meisjes bij m’n matches staan. Het gevolg is dat je na een tijdje door de bomen het bos niet meer ziet, want met wie moet je praten? Daarnaast merkte ik dat, als ik eens een gesprek had, het verdraaid moeilijk was om iemand te vinden met wie je op één lijn zit. En omdat je in het begin totaal geen beeld hebt van wie er tegenover je zit, kost het behoorlijk wat tijd en moeite om er via de chat achter te komen of je elkaar ligt. Soms reageren mensen ook niet of amper, waarschijnlijk om precies dezelfde reden: je hebt nu eenmaal geen tijd om tientallen contacten van nul af aan op te bouwen.
Taboe
Er viel me nog iets anders op. Wanneer ik met vrienden in het echte leven over Tinder praatte, merkte ik dat vaak een ongemakkelijke sfeer ontstond. Alsof ik iets deed dat niet hoort. Ik proefde een taboesfeer. Het was precies dat gevoel, dat me ertoe bracht deze tekst te schrijven. Want ik ben vóór openheid en communicatie. Een dienst met 1,2 miljoen gebruikers – waarvan, geloof me, een héleboel mensen met een vaste relatie – voorziet blijkbaar in een menselijke behoefte. Dan kunnen we er toch ook gewoon zonder schaamte over praten?
Maar dan de hamvraag: leidt het allemaal ergens toe? Jazeker. Een vriend van me heeft zijn vriendinnetje leren kennen via Tinder, en zelf heb ik een paar nieuwe contacten op Whatsapp. Niet om sexy gesprekken mee te voeren, maar gewoon om wat te kletsen. Zo wordt, althans voor mij, pas duidelijk of ik iemand daadwerkelijk in mijn leven wil. Een foto zegt soms meer dan duizend woorden, maar een foto alléén zegt op Tinder helemaal niets.