Chantal Janzen: ‘Na 15 jaar heb ik theater in de koelkast gezet’

Dit artikel verscheen in de Volkskrant van 20 maart 2015.

De keuzen van Chantal Janzen

Actrice en presentatrice Chantal Janzen (36), vanavond te zien in College Tour, waakt voor divatrekjes. ‘Je bent zo succesvol als je laatste productie.’

Foto: Frank Ruiter

Malala Yousafzai of Desmond Tutu?
‘Malala, omdat zij meer van de huidige generatie is. Malala en Tutu hebben net als ik in College Tour gezeten, maar ik kan mezelf natuurlijk niet met hen vergelijken. Ik ben een artiest, terwijl zij er met een politieke boodschap zitten. Als College Tour niet al eerder mensen uit de entertainmentwereld had gehad, dan had ik niet per se de eerste willen zijn. Maar Doutzen Kroes is er te gast geweest, Carice van Houten, John de Mol. Zij hebben voor mij de weg vrijgemaakt.

‘Twan Huys vond ik heel charmant. Ik had hem pittiger verwacht; dat hij meer op mijn antwoorden zou inhakken. Van collega’s bij de commerciële televisie ben ik dat gewend; als je met Tijl Beckand of Gordon werkt, krijg je vaak een snel en gevat antwoord terug.’

Musical Award of Zilveren Televizier-Ster?
‘Die Televizier-Ster (die ze in 2014 won voor beste televisievrouw, red.) is mooi meegenomen. Maar ik ga voor de Musical Award. Musicals spelen is wat ik als klein meisje wilde, ik hoefde niet zo nodig op tv. Dat is er later pas bijgekomen. Ik speelde in de musical Beauty and the Beast toen ik werd gebeld door een producent van Endemol: of ik met Carlo Boszhard een tv-programma wilde presenteren, primetime op zaterdagavond. Ik had nooit zoiets gedaan. In het begin wist ik ook helemaal niet hoe ik me moest gedragen op tv. Gelukkig kreeg ik een goede coach, die me de basis leerde. Bijvoorbeeld dat je normaal moet praten, in plaats van (zet een plechtige stem op): ‘Goedenávond dames en heren.’ Je hoeft niet neutraal te zijn, ik houd wel van een beetje tongue in cheek. Engelse humor vind ik leuk, zoals Graham Norton dat doet: een beetje incorrect soms. Misschien valt dat niet bij iedereen goed, nou ja, jammer dan.’

Hockeyen of zingen?
‘Ik begrijp de vraag en ik vind hem niet geslaagd (tijdens de uitreiking van de Gouden Televizier-Ring in 2008 zei ze over het valse zangoptreden van hockeyster Fatima Moreira de Melo: ‘Wat kan die meid hockeyen, hè?’, red.). Wat wil je horen? Gaan we weer die riedel afdraaien? Ik wil niet dat mensen denken dat ik het nog steeds zo’n goede grap vind, maar een doodzonde vind ik het ook niet. Ik luisterde thuis naar haar repetities en de opmerking schoot me te binnen. In Amerika is het heel normaal dat er bij een uitreiking klappen worden uitgedeeld aan prominenten. Ik vind dat dat ook hier moet kunnen. We redden in de entertainmentwereld geen levens, dus het hoeft allemaal niet zo serieus. Maar als ik wist dat er zo veel gedoe van zou komen, had ik het niet gezegd.’

Nederland of Duitsland?
‘Nederland, dat is mijn thuis. Ik heb wel altijd een liefde gehad voor Duitsland. Dat zat in onze familie, mijn moeder luisterde vaak Duitse radio. We woonden in Noord-Limburg natuurlijk dicht bij de grens, maar het is een misverstand dat iedereen daar vloeiend Duits spreekt. Tot een jaar geleden ging mijn Duits niet verder dan iets kunnen bestellen in een restaurant.

‘Toen SAT1 belde, de Duitse zender waar ik The Voice Kids presenteer, heb ik vijf maanden moeten nadenken voor ik ja zei. Ik mocht in Nederland al alles doen wat ik wilde. Bovendien vond ik dat ik het niet kon vanwege mijn slechte kennis van de taal. Tot ik inzag dat angst geen goede reden was om het niet te doen. Tegen een ander die zo’n telefoontje krijgt, zou ik meteen zeggen: sukkel, gá!

‘Ik ben intensieve privélessen gaan volgen, want ik wilde eerst testen of ik me zou kunnen redden. Als toetje ben ik nog een week naar taleninstituut Regina Coeli geweest, de nonnen van Vught. Daarna heb ik toegezegd. Ik dacht: als ik nou op de eerste opnamedag helemaal blokkeer, dan ga ik thuis bij m’n moeder onder een dekbed liggen huilen.

‘De eerste werkdag was schrikken. Ik kreeg een stapel presentatieteksten en een boekwerk van 78 Duitse talenten in mijn handen gedrukt, dat ik binnen een dag moest kennen. Na vijf minuten vergaderen zei ik: jongens, stop maar, ik ken al deze woorden niet. Toen beseften ze dat ik echt alles letterlijk uit mijn hoofd moet leren.

‘Dat het tot nu toe goed gaat, komt ook doordat ik in mijn eentje naar Duitsland ga. Het maakt me zenuwachtiger als er mensen bij zijn die ik goed ken. Die zien dat ik het moeilijk heb en dan breek ik juist.’

Lees het volledige interview via de Volkskrant of Blendle.